De Mangalarga Marchador is het nationale paard van Brazilië.
Het ras stamt af van de paarden die de Spanjaarden meenamen (Berbers, Andalusisch en Jennet's) en later kwam daar ook Portugees bloed bij.
De Mangalarga Marchador heeft zich uiteindelijk ontwikkeld tot een paard met een comfortable gang en makkelijk temperament, geschikt voor werk op de boerderij met het vee en lange dagen onder het zadel.

De stokmaat varieert meestal tussen 1,42m tot 1,58m.
Er komen veel kleuren in het ras voor, het meest voorkomend zijn schimmels en bruine paarden.

De Mangalarga Marchador is een sterk paard met een vrij korte rug, veel looplust maar toch een regelbaar temperament. Het is een paard met kwaliteiten voor de endurance vanwege een goed uithoudingsvermogen, cow-cutting vanwege zijn cow-sense en de recreatie vanwege zijn stabiele en werkwillige karakter.

De gangaanleg verschilt bij de Mangalarga's en varieert van een aanleg voor een zuivere viertakt tot een meer diagonale of laterale gang.
Deze gangen hebben verschillende benamingen :
De Marcha Media is een zuivere viertakt gang (tölt) met ruime passen.
De Marcha Batida heeft een verschuiving naar de draf en wordt daarmee dus meer diagonaal. De actie van de voorhand is vlakker en ruimer en de achterhand wordt goed ondergebracht. Je hoort een tweetakt met echo.
De Marcha Picada heeft een verschuiving naar de telgang en is dus lateraler. Het paard laat meer verzameling en voorhandactie zien.

In Europa geeft men meestal voorkeur aan de marcha media.
Deze gangaanleg is aangeboren en de paarden kunnen alleen getraind worden vanuit hun eigen aanleg.
In tegenstelling tot de Walker zijn de gangen van de mangalarga meestal iets minder spectaculair om te zien omdat show niet het belangrijkste is in de fok van de Mangalarga Marchadores. Het belangrijkste is een comfortabel, bruikbaar paard met uithoudingsvermogen.

Tennessee Walking Horse

“First you ride one, then you own one .”

Is een bekende uitspraak in Tennessee. In Europa kunnen veel TWH-bezitters hier over mee praten. En vaak blijft het niet bij één....

Zoals de naam al doet vermoeden, vindt de Tennessee Walking Horse zijn oorsprong in de Amerikaanse staat Tennessee. Het ras is in het midden van de 19e eeuw ontstaan uit diverse rassen. De Walker werd veel gebruikt op de uitgestrekte katoenplantages in het zuiden van de VS. Men had een paard nodig dat lange afstanden kon afleggen, terwijl de ruiter comfortabel kon zitten. Dit fokdoel heeft inmiddels iets andere accenten gekregen maar nog steeds streeft men naar een veelzijdig paard dat geschikt is voor trail rides, endurance, aangespannen rijden, maar ook voor show.

Met een gemiddelde stokmaat tussen de 1,50 m en 1,60 m is de Tennessee Walker een redelijk groot ras onder de gangenpaarden. De Walker heeft een lange schuine schouder, een korte rug met sterke lendenen en een licht aflopend kruis. De onderlijn is meestal langer dan de bovenlijn zodat de achterbenen goed onder kunnen treden. Verder hebben ze een vrij lange sierlijke hals. Enige verscheidenheid in typen is er wel te vinden binnen dit ras. De moderne luxere typen en bijvoorbeeld de wat ouderwetsere iets stevigere typen. Alle kleuren zijn toegestaan en er komen dan ook zeer veel kleuren voor in dit ras, o.a. de bijzondere kleur champagne, maar ook allerlei soorten bontpatronen. Zoals bij de meeste gangenpaarden is ook de Walker een zeer mensgericht paard. Zijn bijzonder comfortabele gangen, uithoudingsvermogen en veelzijdigheid maken hem een ideale partner voor een grote groep ruiters.

De Tennessee Walker is beroemd om zijn gang waar het ras ook naar vernoemd is: de walk. Hierbij kent men onderscheid tussen de flatwalk en de running walk. De flatwalk is een vlotte viertakt stap met lange passen en een duidelijk ondertredend en overstappend achterbeen. Het hoofd knikt mee in het ritme van de passen. Het tempo ligt tussen de 8 en 10 km/u en is voor het paard lang vol te houden.

De running walk blijft dezelfde gang en takt alleen komt het tempo hoger te liggen (gemiddeld tussen de 10 en 20 km/u). Het hoofd knikt altijd mee in het ritme. De voorbenen hebben een redelijke knieactie en het achterbeen stapt ruim over de hoefafdruk van het voorbeen. Verder heeft de Walker een zeer comfortabele galop. De meeste Walkers bieden echter ook andere gangen aan, zoals draf, rack (ook wel tölt of single-foot genoemd), fox-trot (een gebroken draf) of stepping-pace (een gebroken telgang).